een rondleiding in mijn wereldje

In het vorige blogje vertelde ik jullie al over hoe (mal)adaptief dagdromen voor mij werkt en is ontstaan e.d. zoals beloofd geef ik jullie nu een kijkje in hoe mijn wereldje er momenteel uitziet.

Stel je eens voor;
Het is een maanloze nacht, zo’n nacht waar zelfs van de sterren geen spoor te bekennen is.
Je ziet letterlijk en figuurlijk geen hand voor ogen, dus besluit je op de tast en blindelings met je handen voor je uit, je weg te vinden.
Waar je bent, geen idee, hoe je hier terecht bent gekomen? Joost mag het weten, hoe en of je hier ooit weg komt? Is een nog groter raadsel.
Het angstaanjagende gehuil van wolven klinkt in de verte. Lijkt het maar zo of wordt het gejank steeds luider? Alsof het dichterbij komt.
Een onheilspellend gevoel van bekeken te worden van alle kanten bekruipt je langzaam.
Bij ieder geluidje, elke tak die kraakt, sta je stokstijf stil. Hoorde je daar nu iets, of verbeeldde je het je maar? Het lijkt wel of je gesnuif hoorde vlak achter je.
Plots hoor je voetstappen dichterbij komen. In de verte zie je een lichtje dichterbij komen. Of is het je verbeelding die met je aan de haal gaat? Nee, het is echt een lichtje. Verrassend snel komt het lichtje dichterbij.
‘Ik had toch hier met ze afgesproken, waar zijn ze?’ Hoor je iemand zeggen.’Oh daar zijn jullie.’
Vanuit het niets verschijnt er iemand voor je.
In het schijnsel van de lantaarn kan je nog net de contouren en schaduwen van een gezicht zien, diep verborgen in een enorme kap en mantel.

 Wees welkom, mijn geëerde gasten. Ik zal me even aan jullie voorstellen, mijn naam is Legio, nee, zo heet ik niet, maar ik sta bekend onder vele namen.

In jullie wereld heet ik Jody en ben ik een ‘normaal’ burgermeisje van 37 jaar dat komt uit een klein dorp, uit een gezin van 5 en woont in een appartement in de grote stad, werkt voor de gemeente en als ervaringsdeskundige en schrijfster.

We krijgen niet vaak gasten, dus toen mij ter ore kwam, dat u graag een rondleiding wilde hebben door mijn rijk, was ik blij verrast.
Voor we gaan wil ik u vragen om uw ogen dicht te doen, ziet u, de toegang tot mijn rijk is het best bewaarde geheim ter wereld en voor de veiligheid van mijn onderdanen wil ik dat graag zo houden.

Geheimzinnig maak ik een gebaar en teken wat symbolen in de lucht. Vanuit het niets verschijnt er een poort voor ons.
Volgt u mij maar.
Zodra iedereen door de poort is, verdwijnt hij weer in het niets.
Nogmaals welkom in mijn rijk.
Met een weids gebaar nodig ik iedereen uit om mij te volgen.
Ik wil u vragen om met respect om te gaan met de bewoners, dit is een veilige plek voor iedereen die dat zoekt, zonder oordeel kan iedereen hier zijn wie die wil.

Vanuit het paleis komt er een man aanlopen, hij draagt een soort van leren harnas om zijn torso waar een zwaard aan hangt.
‘Goede dag, Uwe Majesteit, mag ik vragen wie deze vreemdelingen zijn?’ vraagt de man.
‘Oh hoi, Redmond, dit zijn onze gasten, ik geef ze even een rondleiding door ons rijk.’
‘Doet u wel voorzichtig?’
‘Maar natuurlijk Redmond, daar heb ik jou toch voor als trouwe lijfwacht?’
‘Ik bedoel meer.’ Redmond wijst naar mijn buik
‘Oh zo, geen zorgen Redmond.’

Redmond maakt zich snel zorgen, nu helemaal en niet alleen om mij. Niet alleen mijn gezondheid staat op het spel, maar ook die van de toekomstige troonopvolger en daarmee dus ook de toekomst van het rijk.
Misschien is het jullie ondertussen al opgevallen dat er veel oosterse invloeden te zien zijn, en dan vooral Chinese invloeden. Mijn favoriet zijn de bloesembomen, die ruiken zo lekker als ze in bloei staan. De Chinese invloeden komen van mijn lief, Chen Zheyuan.

Vanuit het paleis komen twee mannen aanlopen, een van hen heeft een porselein witte huid en donkerbruine amandelvormige ogen, zijn lange zwarte haren zijn met een speld in de vorm van een klein kroontje samengebonden tot een staart. De ander heeft een mediterraans uiterlijk en korte donkerbruine stekeltjes, zijn bruine huid glinstert, ook hij draagt een harnas om zijn torso waar een zwaard aan hangt.

Ah, daar zal je hem net hebben, met zijn lijfwacht Filippo.

‘Hey lief, ik was net onze gasten aan het vertellen over de schitterende Chinese invloeden die jij hebt meegebracht vanuit China naar hier.’
‘Oh, een hartelijk welkom in ons mooie rijk, geëerde gasten.’ Chen maakt een eerbiedige buiging naar onze gasten.

Oh sorry, helemaal vergeten te vertellen, maar hier groet je iemand van adellijke komaf met ofwel een Chinese groet ofwel een Europese groet, beide door een korte buiging te maken. Ik zal het even voordoen, kijk zo.

Ik vouw beide handen plat tegen elkaar met de vingertoppen naar boven en maak een buiging van ongeveer 90 graden.

Dat is de Chinese manier van groeten, de Europese manier is een korte buiging maken met je blik naar beneden gericht.

‘Zeg lief, zou jij aan Zsofik willen vragen of hij voor onze gasten gepaste kleding kan halen, dan vallen ze niet zo op.’
‘Maar natuurlijk mijn koningin.’ Chen geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt weg.

Als ik jullie was, zou ik kiezen voor de Hanfu, een schitterende traditionele Chinese klederdracht dat, zo mooi zit en het zit zo lekker wijd, gemaakt van de fijnste materialen, maar we hebben ook meer Europese kleding hoor, dus maak je geen zorgen.
Ondertussen zal ik jullie wat meer vertellen over het rijk.
Het is zo wijd en groot, dat de grenzen ver voorbij de horizon lopen, nog verder dan het oog kan zien.

Van de majestueuze besneeuwde bergen met hun toppen ver boven de wolken uitstekend, in het noorden. De gigantische bossen in het westen. En de rivieren die stromen vanuit het zuiden. Alles komt samen in deze hof en hoofdstad, letterlijk en figuurlijk het middelpunt van het rijk.

Niet alles is bewoond gebied, en niet alle bewoners zijn mensen, zoals jullie. In de bossen wonen bijvoorbeeld de wolven. In de hoge bergen wonen de vampiers.
Men zegt dat mijn rijk zo groot is, dat alle 4 de seizoenen er plaatsvinden en het meerdere tijdzones doorkruist.

Vanuit de verte komt er een jongeman aangelopen, zijn donkerblonde haren zitten in een grote kuif en vanachter een grote ronde bril bekijken zijn donkerbruine ogen de groep onderzoekend aan. Onder zijn arm draagt hij rollen papier.

‘Ah, goede middag Alex, hoe gaan de voorbereidingen voor Chen’s grote dag?’

‘We zijn druk bezig Uwe Majesteit. Oh hallo daar, welkom.’ Ook Alex maakt een eerbiedige groet, alleen deze keer naar mij.
‘Alex, dit zijn onze gasten voor vanavond.’

Dit is Alex, mijn trouwe raadgever.
Kom dan laat ik jullie het paleis van binnen zien.

Alex maakt een buiging en doet een stap opzij om ons door te laten gaan, dan vervolgt hij zijn weg weer.

Let maar niet op alle drukte trouwens, iedereen is druk bezig met de voorbereidingen voor Chen’s kroning en transformatie.
Transformatie? Wat ik daarmee bedoel?
Oh sorry, hier zijn we het zo gewend, dat ik er niet bij stil sta dat het voor jullie wereldvreemd is.
Nu heet hij nog Chen en is hij menselijk en sterfelijk. Binnenkort is zijn ceremonie waarin hij gekroond wordt tot mederegent en getransformeerd wordt tot onsterfelijk, dan zal hij Kui Mulang heten officieel.

Of hij half vampier, half wolf wordt net als ik? Daar zijn zelfs de geleerden het nog niet over eens.
Dat komt omdat het discussiepunt ligt bij het wel of niet erven van je wolfsdeel, de ene zegt dat het wolfsdeel alleen geërfd kan worden, dus van vader of moeder op kind, de ander zegt dat het net als weerwolven overgebracht kan worden als het al in je zit, dus dat het naar boven kan komen.
We zullen zien.

Hoe dat zit met de toekomstige kleine prins?
Ook daar zijn ze het nog niet over eens welk deel hij zal erven, dat ligt vooral aan de sterkste genen, net als bij jullie. Afwachten dus.

Zoals jullie kunnen zien is in het paleis alles gelijkvloers en heeft ieder zijn eigen deel, waar zowel het slaapverblijf als elke andere ruimte, die aan je toebehoort, is.
De rode kamers met gouden initialen zijn van Chen. De dieppaarse met zilveren initialen zijn van mij. Officieel slapen we nog in ons eigen slaapverblijven, maar tussen ons, dat is allang niet meer zo.

Drie grote honden komen ondertussen op ons afgerend, met daar achteraan Redmond.
‘Sorry Majesteit, maar Dot had weer eens de deur weten te openen en voor ik het wist, rende ze alle drie deze kant op,’ verontschuldig Redmond zich hijgend.
‘Het is al goed Redmond.’
De drie honden springen al blaffend tegen me aan.
‘Hey, hey, rustig jullie.’

Mag ik jullie voorstellen aan onze honden.
De dalmatiër heet Dot, dan heb je onze wolfshond Wolf en als laatste de Deense Dog, zij heet Royal.
Zelfs zij hebben een eigen slaapverblijf, al zijn ze het vaakst te vinden in onze slaapkamer.

Oh, ik hoor de gong! Horen jullie hem ook? Dat kan maar één ding betekenen; het avondeten is klaar.
Als gastvrouw nodig ik jullie graag uit om ook aan te schuiven.
Onze kokkin kan heerlijk koken en ik heb gehoord dat ze vanavond ieders eigen lievelingskostje maakt. Van friet met spareribs tot sushi met dumplings.
Jullie kunnen dan kennismaken met nog meer van de hofhouding en tradities hier.
Na het eten nodig ik jullie graag uit voor het lichtjesfestival, dat is een jaarlijks festival ,dat ik ieder jaar open, waar we dank geven en stilstaan bij ieder die er niet meer is, en onze wensen en hoop uitspreken, we steken dan lichtjes aan en laten die meevoeren in bootjes op de rivier ook laten we wensballonnen op.

Een klein mannetje met peper en zout grijs haar komt aanlopen met een enorme berg kleding.
‘Ah Zsofik, super bedankt. Mag ik je voorstellen aan onze gasten voor vanavond?’
‘Oh hallo.’ Zsofik maakt een kleine buiging naar ons.

Dit is Zsofik, de kamerbediende van Chen en mij, hij zal jullie helpen met de kleding aantrekken en passen.

Ondertussen komt Chen ook aanlopen.
‘Lief, moet jij je niet voorbereiden voor vanavond? het is weer zover,’ vraagt hij.
‘Oh ja, natuurlijk, het is vanavond volle maan. Wil jij zo lief zijn en onze gasten voor gaan naar de eetzaal? Dan ga ik me in alle rust voorbereiden,’ stel ik voor.
‘Natuurlijk.’

Sorry hoor, ik moet in alle stilte kunnen mediteren voor vanavond, dus ik laat jullie in de goede en veilige handen van Chen en Zsofik. Ik zie jullie zo bij het avondeten, goed.

Na een heerlijk rustige meditatie, kleed ik me om en maak ik me klaar voor het avondeten.
Ongeduldig wacht ik bij de deur tot de omroeper me aankondigt. Eindelijk klinkt het trompetgeschal en gaan de deuren open.

Zo te zien aan jullie gezichten, zijn jullie geschrokken van het trompetgeschal, haha.
Ik zie dat Zsofik jullie goed heeft geholpen met de kleding, want jullie zijn er werkelijk schitterend uit.

‘Bordeaux rood met zwart en aubergine staat u anders ook wonderschoon, Uwe Majesteit,’ zegt Zsofik vol bewondering.
‘Dank je, Zsofik.’
Chen fluit tussen zijn tanden. ‘Deze japon staat je beeldschoon mijn lief, hij kleurt werkelijk oogverblindend mooi bij je smaragdgroene ogen en zwarte lange haren en mag ik zeggen dat de paarse accenten in je haren weer schitteren in het maanlicht.’

Voor we van al het lekkers, dat nu wordt opgediend, gaan genieten, graag een paar tellen stilte voor wie dat wil, zo kan ieder naar zijn of haar geloof respect tonen en dank uiten.

Ondertussen is er een jongeman binnengekomen, zijn kleine kroes krullen dansen rond zijn licht getinte gezicht en op zijn hoofd. Zijn hazelnootbruine ogen schitteren en fonkelen.

‘Noah, schiet je wel een beetje op, ik heb trek. Ik waardeer de mediakunsten die je voor ons doet enorm, maar aan de blikken Filippo kan ik zien dat hij elk moment zijn hoektanden in je kan zetten en ik heb geen zin in een bloedbad hier.’
Noah maakt snel nog wat foto’s dan verdwijnt hij weer.
‘Wat is dat toch met jullie twee, dat jullie elkaar niet kunnen luchten of zien?’
‘Het spijt me Majesteit, maar ik kan het bloed wel drinken van dat onderkruipsel,’ antwoord Filippo, terwijl hij het venijn voor Noah in zijn stem probeert te onderdrukken
‘Snap het dan eens Filippo, in tegenstelling tot jou en Alex, is hij nog te jong om de impact van onsterfelijkheid te snappen. Ik heb ieder van jullie de verplichte bedenktijd gegeven.’
‘Ahum.’ Redmond kijkt me een tikje verontwaardigd aan
‘Zwijg Redmond.’
‘Het spijt me Majesteit.’

Zaken zoals politiek, economie en bestuur worden onder het eten niet besproken, trouwens daar gaan de desbetreffende ministers over, niet ik.
Tast toe, mijn gasten, er is genoeg lekkers voor iedereen.
Willen jullie iets grappigs horen?

In zowel het Chinees als Italiaans vertel ik wat tegen Chen en Filippo. Beide beginnen druk tegen elkaar in te praten en verheffen hun stem.

Zoals je hoort, spreek ik meerdere talen. Eigenlijk spreek en versta ik alle talen ter wereld, ik doe het alleen zelden, omdat het mij te veel energie kost.
Ik kan dus met een gerust hart met iemand praten, zonder dat de ander het verstaat. Of een grapje uithalen zoals nu.
Chen en Filippo denken beide dat ik het over hen heb tegen de ander, omdat ze hun naam herkende, maar in werkelijkheid zei ik tegen hen hetzelfde als ik zonet over hen tegen jullie zei.
Als iedereen is uitgegeten en zover is, nodig ik jullie graag uit voor het jaarlijkse lichtjesfestival.

Kom maar mee en volg mij, ik weet de perfecte plek om alles te kunnen zien. Maar eerst gaan we het lichtjesfestival openen.

‘Majesteit, zal u dat nu wel doen? Al die aandacht die uw gasten zullen aantrekken?’ Redmond kijkt me bezorgd aan.
‘Och, maak je toch niet zo druk Redmond. Jij en Filippo volgen ons toch gewoon, Chen gaat ook mee dus,’ zucht ik diep.
‘Ik zal Filippo vooruit sturen om alles te checken, Uwe Majesteit, dan loop ik achter u, Zijne Majesteit en de gasten aan.’

Even later gaat Filippo voor ons uit om te controleren of alles veilig is. Niet veel later komt hij weer terug en doet uitvoerig verslag.
‘Horde mensen en wezens staan ongeduldig te wachten en te kijken of u en de gasten er al aan komen Uwe Majesteit, maar voor de rest lijkt het me veilig.’

Let maar niet te veel op de toeschouwers, ze zijn niet veel gasten gewend hier.

Even staar ik een paar tellen naar de nachtelijke hemel. De lucht is zo helder dat je de sterren kan tellen. Het zachte maanlicht schijnt op mijn gezicht.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de zelfverzekerde houding van Redmond en Filippo langzaam verandert in angst.
‘Ehm, Majesteit,’ stamelt Redmond.
Een tikje verward kijk ik op.
‘Ja.’
Sprakeloos staren Filippo en Redmond me aan en wijzen naar me.
‘Lief, de vertakkingen in je nek worden langzaam weer zichtbaar,’ fluistert Chen.
‘Oh shit.’
Mijn hoektanden prikken al in mijn lippen voor ik er erg in heb.
‘Zeg maar even niets,’ fluistert Chen weer.
‘Wat? Waarom?’ maar zodra ik het vraag, weet ik het antwoord al. Mijn stem is rauw en grommend.
‘Snel volg mij, Majesteit.’ Filippo leidt me behoedzaam weg van de menigte.
Op mijn hoede volg ik hem trouw. In al die jaren dat ik Filippo ken, heeft hij me altijd beschermd en kunnen redden.
‘Maar de gasten dan?’
‘Maakt u zich geen zorgen, Chen en Redmond hebben alles onder controle.’
Snel haalt Filippo een stuk rauw vlees uit zijn buideltas.
‘Hier.’
Binnen enkele seconden heb ik het vlees verslonden, snel veeg ik het laatste vleessap en bloed van mijn mond, dan lopen we weer in de richting van de gasten.

Vanaf een afstandje hoor ik Chen zeggen; ‘Ze heeft last van haar stem en keel van al dat praten.’
Als ik me bij de andere voeg, knik ik instemmend op wat Chen zojuist zei.
Met een dankbare blik kijk ik Chen diep in zijn prachtige donkerbruine ogen aan.
Een zachte glimlach vormt zich rond zijn mond en hij kust mijn hand, dan trekt hij me stevig tegen zich aan en slaat zijn arm om me heen.
‘Geen zorgen lief, we hebben je goed afgeschermd, niemand had ook maar iets in de gaten.’

Vervolgens gaan we weer verder, alsof er niets is gebeurd.
Bij de rivieroever houden we stand.
Iedereen praat door elkaar heen, tot Redmond een signaal maakt. Plots valt iedereen stil, je kan een muis horen niezen.
‘Dit jaar is een speciaal jaar voor ieder van ons. Niet alleen hebben we in mijn geliefde Chen een voortreffelijke toekomstige keizer/koning gevonden en heb ik die liefde gevonden, dat mij en het koninkrijk heeft gered van de ondergang. Het heeft onze toekomst veiliggesteld door de komst van een toekomstige kroonprins.’
Met een gebaar wijs ik naar onze gasten.
‘Dit jaar mogen we dit alles voor het eerst vieren met onze gasten. Ik wil iedereen bedanken die onze gasten een hartelijk en warm welkom heeft gegeven. Hopelijk is met het openstellen van ons keizer en koninkrijk voor andere werelden, werkelijkheden, rijken en hun inwoners en heersers een toekomstig bondgenootschap mogelijk.
Ondertussen gaan bediende rond met glazen vol heerlijke wijn.
Vrolijk hef ik het glas.
‘Een toast op een nieuwe tijd!’
Luid gejuich stijgt op uit de menigte.
‘Lang leve Hare Koninklijke en Keizerlijk Hoogheid, lang leve Zijne Keizerlijke en Koninklijke Hoogheid, lang leve het Keizer en Koninkrijk, lang leve de Kroonprins.’
Met een serieuze stem vervolg ik mijn toespraak.
‘Helaas zijn er ook dit jaar ons weer dierbare ontvallen en voorgegaan. Om onze dank te betuigen voor wat ze voor ons hebben betekend en gedaan en voor altijd zullen betekenen, laten we onze wensballonnen op.’
Voorzichtig steek ik het eerste waxinelichtje aan en plaats hem in de wensballon die ik vast heb, dan laat ik de wensballon los, zodat hij in de lucht zweeft. Duizenden andere wensballonnen volgen algauw.

Schitterend, is het niet? Al die lichtjes in de lucht?

Dan overhandig ik onze gasten een stukje papier, een bootje van boomblad en een eigen wensballon.

Laat je ballon maar los en denk daarbij aan iemand die je moet missen in je leven.

Op een stukje perkament schrijf ik heimelijk mijn wensen op en stop het in een klein kokertje dat Redmond me overhandigt. Voorzichtig plaats ik het kokertje in het bootje, gemaakt van boomblad, waar een klein lichtje in brandt.

Leg je stukje papier met daarop je wens ook maar in je bootje. Wees voorzichtig met het aansteken van het kaarsje, strakjes worden de bootjes losgelaten in de rivier en kunnen ze wegdrijven.
Kom, kom mee, ik weet de perfecte plek om alles te overzien.

Ongeduldig ga ik iedereen voor naar mijn favoriete plek om alles te overzien.

Is het uitzicht over de vallei, de stad, de bergen en rivieren niet schitterend vanaf hier?
Je kan de lichtjes van de bootjes en de wensballonnen vanaf hier van heinde en ver zien, als kleine licht stipjes.

Terwijl iedereen ademloos staart naar alle lichtjes die in de lucht zweven, knalt er vuurwerk uit elkaar in de lucht. Even is de hemel verlicht in talloze kleuren.

Als jullie klaar zijn, zal ik jullie weer veilig thuis brengen, zoals beloofd. Alles wat je hoeft te doen, is je ogen dicht doen, zodra je ze weer open doet, ben je weer veilig thuis.
Ik hoop dat jullie het bezoekje net zo leuk vonden, als ik het vond om jullie als gast te hebben.
Mocht je nog meer willen weten, schroom dan niet en laat je vraag achter in de reacties.
Als je nog eens op bezoek wil komen, laat het dan gerust weten, jullie zijn altijd van harte welkom.

Chen, Redmond en Filippo staan op een afstandje en zwaaien iedereen uit.

Even kijk je verdwaasd om je heen, dan zie je tot je grote verbazing dat je inderdaad weer terug in je slaapkamer bent. weer terug in je eigen veilige bed. Was het dan allemaal een droom?
Het kleine schilderij waarop een wapenschild van een wolf en een draak staat, dat je kreeg voor je vertrek, bewijst dat het geen droom was.

Zoals jullie kunnen lezen, is hier veel te beleven. De verhalen die ik schrijf, zijn een soort dagboek/autobiografie over mijn dagdroom wereld en haar inwoners.

Daarnaast heb ik nog een oproepje/vraag aan jullie:
Herken jij jezelf hierin en wil je jouw wereldje/verhaal delen op mijn blogsite?
Laat het dan weten via het contactformulier: onderwerp: dagdroom en ik neem contact met je op.
Elke manier is welkom, of je erover schrijft zoals ik, zingt of kleurt of misschien doe je wel aan toneel, het maakt niet uit.
Wil je liever anoniem blijven of onder een andere naam je verhaal doen?
Tuurlijk kan en mag dat.

voor meer info over het dagdroomsyndroom zie:

Het dagdroomsyndroom en ik – Wij zijn MIND

Maladaptive Daydreaming – Wij zijn MIND

Fantasie als afweermechanisme – Psychologie – weten.site

Spiegeloog – Living the Dream: als dagdromen je leven overneemt