Mal adaptief dagdromen, hoe het voor mij is gegaan.

Maladaptief dagdromen, hoe het bij mij werk en eruit ziet.

In het vorige blogje heb ik al wat meer uitgelegd over hoe mal adaptief dagdromen werkt in theorie, maar hoe ziet het er dan voor mij uit?

Om dat te vertellen, moet ik terug gaan naar mijn jeugd.

Ik heb altijd al een rijke fantasie gehad, kon hele verhalen & avonturen bedenken in no time en was een typische dagdromer.
We stonden er toendertijd niet bij stil dat dat maladaptief dagdromen was, zo zijn kinderen nou eenmaal en het was gewoon iets typisch Jody.

Op school werd ik gepest of genegeerd door schoolgenootjes. Ook het vervoer heen en terug was een hel, of ik zat met allemaal kinderen in het busje die lager niveau hadden en op de mytylschool zaten, waardoor het heel druk en chaotisch in de bus was, of met kinderen van de, wat toendertijd de zmlk was, moeilijk opvoedbare kinderen en die hadden het altijd op mij gemunt vaak.

Ik trok me terug in mijn eigen wereldje.

Toen was het nog niet zo’n uitgebreid wereldje als nu. BNers speelde er een rol in, omdat ik die op een afstandje van tv of van de theater kende. Ik kende ze net goed genoeg om ze in mijn wereldje te hebben, maar van een verre afstand dat ik zelf dingen kon bedenken en ze ook niet tegen kon komen o.i.d., maar voornamelijk omdat ik dan IEMAND kon zijn in plaats van de niemand die ik me voelde.
Vanaf dat moment groeide mijn wereldje met me mee. Vampiers kwamen er toen nog niet in voor. In dat wereldje kon ik hebben wat ik miste, zoals vriendschappen en relaties.

De evolutie van mijn wereldje.

Mijn wereldje verandert vaak, al blijven er een paar dingen wel altijd hetzelfde.
Het onderwerp of de persoon van mijn preoccupatie heeft op dat moment altijd de hoofdrol naast mij. Dat kan jaren hetzelfde blijven of binnen een paar maanden tot weken veranderen.
Als de werkelijkheid erdoor heen sijpelt, als iemand bijvoorbeeld een relatie krijgt in werkelijkheid, heb ik een keuze tussen: ofwel de werkelijkheid negeren in mijn wereldje ofwel accepteren, heel soms kan ik beide combineren in mijn wereldje.
Ook mijn idee van de toekomst voor mijn wereldje verandert vaak & schommelt tussen loslaten of behouden.

De functie van het wereldje voor mij:

Ik gebruik mijn wereldje vaak om te kunnen vluchten tijdens, bij aanvang of voor een overprikkeling.

Bij gevoel van het verliezen van controle, duik ik ook vaak in mijn wereldje. Ik bepaal daar alles en heb de controle weer terug. Ook bij het verwerken van dingen of omgaan met dingen die ik mis of om me even gewoon terug te kunnen trekken van alle hectiek van de werkelijkheid en al haar verplichtingen.

Sinds ik schrijf, heeft het ook de functie van inspiratiebron.

Vampiers.

Sinds een jaar of 5 a 6 geleden is mijn preoccupatie voor vampiers aangewakkerd door het zien van de musical Tanz der Vampire. Sinds die tijd is mijn wereldje verandert van losse onderdelen en ervaringen naar een complete wereld met ronde personages en achtergrond.
In dat wereldje heers ik letterlijk en figuurlijk.
Ik zal jullie volgende week mijn wereldje laten zien zoals hij nu is, in een soort van rondleiding.

Hoe heeft mijn wereldje zich dan ontwikkeld?

Een van mijn eerste preoccupaties was Telekids en musicals.
In mijn tienerjaren bestond mijn wereldje dan voornamelijk vriendschappelijk contacten met musicalsterren, zoals Pia Douwes, Stanley Burleson, Carlo Boszhard en Irene Moors.

Later groeide dat uit naar relationele sferen of vriendschappelijke contacten met een diepere band, zoals toen Alex Klaassen in beeld kwam.
Dit bleef zo tot ongeveer 5 a 6 jaar geleden.

Toen kwam mijn preoccupatie voor vampiers in beeld, zoals ik hierboven al beschreef.
Hierdoor verschoof mijn wereldje ook en veranderde de rollen van personen, ze verdwenen geheel uit beeld of kregen een andere rol in mijn wereldje.
Mijn wereldje begon te veranderde van losse fragmenten naar een gehele wereld inclusief ronde personages, verhaallijnen en een geschiedenis. Ook mijn rol veranderde naar die van een regeerde/heersende rol als koningin en vampier.
Eigenlijk is de enige die overbleef van die tijd, Alex Klaassen, de rest is totaal uit beeld verdwenen.
De rol van Alex veranderde van vriendschappelijk naar vertrouwelijk.
De hoofdrol van Carlo verschoof naar Filippo Strocchi, die tot voor kort de hoofdrol speelde in de musical Tanz der Vampire. Dit bleef ongeveer 3 a 4 jaar tot stand, tot ik via social media Noah Jay Wood, een social media content creëerder, leerde kennen. De rol van Filippo veranderde van hoofdrol & minnaar naar body guard. Noah Jay Wood maakte ook filmpjes waarin hij als vampier verscheen, dus de link lag er algauw. Deze keer hield het korter stand, hooguit een jaartje tot een paar maanden, want tijdens een meld down en hyperfocus, zie wat een weekje, leerde ik Chen Zheyuan kennen als wolfskoning in de Chinese drama serie the Princess and the werewolf. Dat veroorzaakte een kleine verschuiving van 100% vampier naar half vampier half wolf. De rol van Noah veranderde naar die van social media beheerder voor mij.

Zoals je ziet, maakt het niet uit waar diegene vandaan komt, immers Filippo komt uit Italië, Noah uit Amerika en Chen uit China. Ook leeftijd maakt niet heel veel uit, hoewel zowel Chen als Noah behoorlijk jonger zijn dan mij, beide zijn begin 20 en Filippo is ook maar 3 jaar ouder dan mij, dus er zit wel een bovengrens aan tot op heden.

Ik maak er wel eens grappen over, dan zeg ik, ach, als vampier van ruim 137 jaar is technisch gezien iedereen jonger dan mij, maar als mens ben ik 37, dus het valt nog wel mee.

Ook is taal geen probleem in mijn wereldje, aangezien ik als vampier elke taal ter wereld spreek en versta.

Afstand? Geen probleem, ik ben zo snel als het licht als vampier.

Leren.

Sinds kort weet ik pas dat mijn wereldje een naam heeft, mal adaptief dagdromen of afgekort M.A.D.

Controle M.A.D.

Door de verwachtingen van andere, zoals werk en familie of begeleiding en de afspraken die daaraan vast zitten, behoud ik de controle over mijn M.A.D en zorg ik ervoor dat het niet al te veel mijn dagelijkse leven in de weg gaat zitten. Maar ook door te schijven haal ik de druk van de ketel en vermijd de roze olifant. Door te schrijven kan ik afgekaderd verdwijnen in mijn wereldje, me bezighouden met mijn preoccupatie en vormt het juist een uitlaatklep voor mij.
Als het even niet zo goed gaat en ik niet lekker in mijn vel zit, door bijvoorbeeld, langdurige, overprikkeling of meld downs trekt mijn wereldje nog harder dan normaal en is de verleiding om er langdurig of intensief in te verdrinken extra hard.

En nu dan?

Het leren accepteren en vroegtijdige signalen leren herkennen heeft lang geduurd, maar helpt me nu wel om sneller in te grijpen. Soms door het geheel toe te laten, om de roze olifant in de kamer te voorkomen. Dan kan ik, als het leven het toelaat, volledig verdwijnen in mijn wereld en alle grip op tijd en werkelijkheid verliezen, hier heb ik het al vaker in blogs over gehad, zoals de blogs over hyperfocus.

Ook kan ik het mondjesmaat toelaten of geheel aan banden leggen voor onbepaalde of bepaalde tijd, tot het weer beter gaat met mij.

Als laatste heb ik nog een oproepje/vraag aan jullie:

Herken jij jezelf erin en wil je jouw wereldje/verhaal delen op mijn blogsite?
Laat het dan weten via het contactformulier, onderwerp dagdroom en ik neem contact met je op.
Elke manier is welkom, of je erover schrijft zoals ik, zingt of kleurt of misschien doe je wel aan toneel, het maakt niet uit.
Wil je liever anoniem blijven of onder een andere naam je verhaal doen?
Tuurlijk kan en mag dat.

volgende week zal ik jullie een rondleiding geven in mijn wereldje.

Heb je nu al vragen over mijn wereldje of heb je misschien een andere vraag over het dagdroomsyndroom voor mij, laat het dan weten in een reactie onder dit artikel of via het contactformulier onderwerp: vragen dagdroom.
Ik zal proberen ze te beantwoorden.

meer info:

Het dagdroomsyndroom en ik – Wij zijn MIND

Maladaptive Daydreaming – Wij zijn MIND

Fantasie als afweermechanisme – Psychologie – weten.site

Spiegeloog – Living the Dream: als dagdromen je leven overneemt