Mijn reis, een verslag achteraf.
Zo nu alweer ruim een weekje terug van mijn reis door New Zealand.
Ik kan jullie wel uitgebreid verslag doen van alles, maar dat wordt een hele lange blog, dus zal ik her korter proberen te maken.
Sunflower keycord.
Tijdens de reis had ik mijn Sunflower keycord mee, laat ik dus daarmee beginnen hoe dat ging.
Op Schiphol werd hij door medewerkers al meteen opgemerkt, dus nadat onze handbagage gecontroleerd was, werden we meteen doorgestuurd naar de fastlane voor de douane i.p.v. in de rij te hoeven wachten. Voor ons liep een assistent met iemand in een rolstoel, die zag mama niet en vroeg heel vriendelijk of ik alleen was en of ze mij ook kon helpen. De douane was heel vriendelijk en met een oog opslag kon ik doorlopen. Dus zover Schiphol een dikke 10!!
De rest van de reis eigenlijk niet bewust iets van gemerkt dat ze het herkende, niet tijdens het reizen met de bus/trein, tijdens het vliegen of op vliegvelden.
Op de terugweg zaten we naast iemand en dat vind ik niet zo fijn, geeft me een claustrofobisch gevoel. Dus toen we incheckte gevraagd of we ergens anders konden zitten.
Helaas was de grond steward niet erg behulpzaam en was het kort en krachtig; het vliegtuig zit vol dus pech. Ook al had ik mijn keycord zichtbaar om en gaf ik aan dat ik een beperking had, waardoor ik graag aan het gangpad wil zitten.
Volgende keer maar via de mail aangeven bij het boeken van ticket, in de hoop dat dat wel helpt.
Bij Antartic Centre, dat vlakbij het vliegveld van Auckland ligt, werd mijn keycord wel opgemerkt en kregen we er extra korting door.
Tijdens de reis gebruikte ik hem eigenlijk steeds meer als communicatie middel, ook naar mama.
Niet om; het gaat goed, om maar niet zichtbaar; mwah, duidelijk zichtbaar om; meld down!
Meld Downs.
Speaking of meld downs, de score voor deze vakantie was 5.
Twee grote, waarvan de eerste al meteen de eerste dag was. Maar niet geheel verbazend aangezien we en een jetlag hadden door de 12 uur tijdsverschil, en niet hadden geslapen tijdens de vlucht die 22 uur duurde in totaal.
Later nog een grote door overprikkeling en vermoeidheid, maar die kwam pas tijdens de laatste week, wat ook weer niet raar was, aangezien ik 24/7 met iemand ben en altijd mijn sociale antenne aan moet hebben daardoor. Daarnaast ook nog eens bijkomend dat na 1 week mijn misofonie op de kop kwam steken om vervolgens niet weg te gaan de hele vakantie.
De rest van de meld downs waren gelukkig klein en implosies, door overprikkeling of vermoeidheid.
Mama pakte ze vaak goed op en greep in indien nodig, door dingen over te nemen of beslissingen voor mij te nemen.
Wat ik heb geleerd van de reis?
Dat ik echt soms even me tijd moet hebben, met niemand om me heen en even mijn eigen ding doen en dat ga ik bij de volgende ‘grote’ reis/vakantie vroegtijdig aangeven.
Dat een volle reis met elke dag iets doen of onderweg zijn echt te veel is, en ik echt af en toe een dagje niets doen en relaxen moet hebben, al is het maar 1x in de week.
Dat Koreanen raar zijn.
En de reis zelf dan?
De vakantie zelf was in een woord geweldig. New Zealand is een schitterend land en de mensen zijn erg aardig en behulpzaam. Op een paar kleine hickups ging de reis ook goed gelukkig.
Nederland kan nog een paar dingen van New Zealand leren zoals;
Het schuin oversteken, in New Zealand hebben ze ook stoplichten op straathoeken soms en kan je zo schuin oversteken.
Het beschikbaar stellen van openbare toiletten, bijna overal heb je openbare wc’s. In zowel grote steden als kleine dorpen, geniaal.
Van mijn zus kreeg ik de tip dat je op de site van Sunflower Hidden Disabilities een lijst kan vinden waar de Sunflower herkend en erkend wordt, zowel landen als plaatsen en exacte locaties.
Zie hier onder de link.
Weer terug in Nederland.
Voor mijn vakantie had ik bewust nog extra vrij gevraagd voor als ik terug zou komen, zo kon ik mijn jetlag rustig verwerken en rustig weer in het ritme komen.
Dat was een goede beslissing.
Deze week weer aan het werk gegaan, was wel wennen maar viel alles mee.
Tijdens het hardlopen maandag avond merkte ik wel dat het weer te veel was en dat ik moeite had om ‘uit mijn hoofd te komen’. Het hardlopen zelf ging wel goed, maar bij elke bocht of straat dacht ik ‘kunnen we hier erin, dan kan ik naar huis.’ Ik had er zo geen zin in en kwam er ook niet in.
Dinsdag weer naar het magazijn geweest.
Sinds mijn vakantie waren ze verhuist naar een nieuwe locatie, gelukkig wel binnen de koepel, maar ook dat was weer wennen.
