Loslaten van toekomstbeeld.

Het loslaten/ aanpassen van je toekomstbeeld.

Het hebben van een beperking, welke dan ook, betekent loslaten/aanpassen van een toekomstbeeld. Dit geldt voor jezelf als je ouders.

Dit is vaak moeilijk en kan een rouwproces zijn.
Ik weet dit maar al te goed.

Mijn persoonlijk verhaal hierin.

Het is heel oneerlijk voor mijn gevoel, ik had helemaal geen hoge verwachtingen voor mijn toekomstbeeld zoals rijkdom ofzo, gewoon huisje boompje beestje, wat iedereen heeft.
Maar ik heb langzaam steeds meer los moeten laten. 

Kinderwens.

Het begon met het besef dat kinderen er niet in zal zitten, ik kan niet altijd even goed voor ze zorgen en de kans dat mijn kinderen ook ADHD/autisme krijgen is groot. Naar mijn toekomstige partner vind ik dit oneerlijk, hij/zij moet veel last op zijn/haar schouders kunnen en willen dragen.

Werk.

Ook op het gebied van werken heb ik het toekomstbeeld van een reguliere baan in een vakgebied naar keuze los moeten laten. Ik zal altijd een vorm van beschermd werken nodig hebben. Dit heb ik gelukkig enigszins om kunnen buigen, door mijn hobby van schrijven in te kunnen zetten hiervoor. En ik heb het geluk dat waar ik nu werk, ik het naar mijn zin heb.

Hoop.

Sommige dromen van toekomstbeelden kunnen alleen in bepaalde situaties maar zijn niet per definitie onmogelijk.
Zo is een eigen huis hebben, huur of koop maakt niet uit, niet mogelijk voor mij alleen, niet alleen qua praktische zaken, maar ook financieel, maar wel als ik ga samenwonen.

En sommige dromen van een toekomstbeeld kan nog steeds, hoewel het lastiger wordt naar mate ik ouder word, dit jaar alweer 37!!!

Wanhoop.

Door mijn beperkingen heb ik weinig/geen vrienden en ik ben ook nog steeds singel.
Natuurlijk heb ik een liefdevolle familie en begeleiding die er voor me is.
Maar soms vliegt de eenzaamheid me naar de keel en mis ik gewoon het hebben van vrienden of een relatie. Dan wil ik het liefst iemand kunnen bellen die me aan het lachen maakt of gewoon even keihard met me vloekt, die zegt ik kom er nu aan, of waar ik even bij uit kan rusten mentaal en emotioneel.

De plekken waar neurotypische mensen elkaar ontmoeten, zijn vaak voor mij geen optie, en de plekken waar ik kom tref ik vaak alleen maar mensen zoals ik, vaak ook nog eens met een ‘lager niveau’, ik zeg niet dat daar wat mis mee is, maar ik heb al genoeg aan mijn eigen problematiek en zoek juist iemand die mij kan helpen mijn kar te trekken.
Meer hierover heb ik al eens verteld in het blogje Valentijn.

Mijn eigen wereldje, waar ik al eens over heb geblogd, maakt het niet makkelijker.
Natuurlijk ik onderneem veel en zie veel van de wereld, ik zeg ook zeker niet dat ik ongelukkig ben, maar die laatste stukjes zouden de puzzel van mijn leven al een stuk completer maken.