eerste schooldag

De voorbereiding.

Woensdag alles al klaar gezet:
Mijn lunch, behoorlijk uitgebreid al zeg ik het zelf, lag al klaar in de koelkast, mijn kleding lag al op de stoel, mijn tas was gepakt alles en overal aan gedacht, tenminste dat hoopte ik, want ik had nog geen idee wat ik kon verwachten.

Qua kleding er nog speciaal op gelet dat het lekker zittende & comfortabele kleding was, zodat ik daar niet extra prikkels van zou krijgen & mijn blauwe teddyvest ging uiteraard ook mee.

De zenuwen begonnen nu toch echt wel te komen, dat in combinatie met de totale overprikkeling van die dag en de dagen ervoor, zie blog, deed mij besluiten om vroeg in bed te duiken.

Sinds twee dagen ben ik weer begonnen met mediatie voor mijn ademhaling, en dat scheelt een hoop geblaf voor het slapen gaan, dus ik was na 30 minuten vertrokken.

De dag zelf: de heenreis en verzamelen in het schoolgebouw.

Mijn wekker ging om 7:00, 7:15 & 7:30. Volgens mijn ochtend ritueel, wat mij helpt met het opstaan zonder suf en duf te zijn, van 7:00 tot 7:15 gesnoozed, om 7:15 eruit; wc, radio aan en lichten aan, daarna weer heel even mijn bed in en scrollen door mijn telefoon etc, om 7:30 stond ik op.
Aankleden, ontbijten en alles nog eens gecheckt. Om 8:20 zat ik op de fiets naar het station. Nu kan ik wel gaan benoemen hoe de reis ging, maar eigenlijk is dat niet geheel interessant, omdat alles eigenlijk wel goed verliep.

Aangekomen op school, een tikje zenuwachtig het gebouw binnen gelopen. Al meteen de eerste drempel over gemoeten, er zaten al andere mede studenten en ik stelde mezelf de uitdaging om niet meteen me geheel af te zonderen, dus ging ik met gepaste afstand van 2 stoelen bij de groep zitten.
Voor de rest hield ik me rustig.
Even snel een docent aangesproken over wanneer we het over mijn blog gingen hebben, aangezien ik anders heel de dag in de spanning zou zitten erover.

De schooldag begint.

In het klaslokaal begon al meteen obstakel nummer 2. Waar ik verwachtte dat ieder apart zou zitten, in een klassieke klasopstelling, bleken we in een u vorm te zitten, dus moest ik al meteen naast iemand zitten die ik niet kende.
Deze dag stond vooral in het thema van voorstellen aan elkaar en een korte introductie van de opleiding.
We vertelde hoe we begonnen aan de opleiding, de rest van de klas gaf met een rode of groene kaart aangeven of zij dat ook zo ervaarde/vonden. Zo sloten we de dag ook af.

Mijn dag begon al overprikkeld, gaf ik aan.
En dat was te merken ook.
Door de zenuwen & vermoeidheid mentaal begon ik steeds meer te hoesten.
Mijn methode om me te kunnen focussen, kwam meteen weer om de hoek kijken. Als ik me ergens op moet focussen, voornamelijk als iemand iets verteld, en ik merk dat andere prikkels overheersen, dan sluit ik die uit door te gaan fidgetten, naar buiten te kijken of te schrijven bv.
Mijn gezicht begon weer te jeuken waardoor ik meer begon te wrijven en te friemelen in mijn gezicht.
Sommige studenten konden behoorlijk uitweiden over iets, waardoor we soms uitliepen of afdwaalde van het hoofdonderwerp, dat irriteerde me soms, waardoor ik ongeduldig werd.
Een van mijn leerpunten, heb ik mezelf voorgehouden, is geduld of in ieder geval niet laten merken dat je ongeduldig wordt. Of me dat is gelukt op de eerste dag, mag je aan mijn mede studenten vragen :).
Aan het eind van de les, gaven de docenten aan dat ik mocht vertellen over mijn blog, en vragen of er bezwaar was. Wat was ik opgelucht toen ik hoorde dat er geen bezwaren waren.
Na de pauze zat mijn hoofd behoorlijk vol met prikkels en nieuwe indrukken, zo vol dat ik niet alles heb onthouden wat er werd verteld, gelukkig wel de belangrijkste dingen.
Ons credo tijdens de opleiding is; geeft niet mag wel.

De docenten pikte mijn overprikkeling meteen goed op vond ik; ze vroegen wat ze voor mij konden betekenen en stelde tijdens de pauze voor dat ik anders wel even alleen in een ander lokaal mocht pauzeren. Dat gaf me vertrouwen in dat ik ook op school goed word geholpen en begeleid. Ik vind in dit soort dingen vaak; eerst zien dan geloven. Ik weet best wel dat ik begeleiding, waar ook, best kan vertrouwen dat ze me helpen, maar of ze weten hoe en juist te handelen voor mij, is altijd afwachten. Ik heb niet altijd goede ervaringen gehad met het opvangen van mij door begeleiding, dus het is altijd hopen en afwachten.

De schooldag is voorbij.

In de bus terug naar het station wou ik muziek luisteren om me even af te kunnen sluiten.
Ik dacht dat ik mijn koptelefoon en mijn oortjes mee had genomen, maar kon mijn oortjes niet vinden.
Mijn hoofd zat ondertussen behoorlijk vol, hoe vol?
Ondertussen dat ik naar mijn oortjes opzoek was, had ik mijn koptelefoon in mijn handen. Ik raakte gefrustreerd, omdat ik nu geen muziek kon luisteren onderweg naar huis, maar besefte me niet dat ik mijn koptelefoon, die ik nog steeds in mijn handen had, ook kon gebruiken. Pas thuis toen ik mijn verhaal vertelde aan de begeleiding viel het kwartje. Zo vol en chaotisch was mijn hoofd dus.