Shut Down
**Een dag in mijn leven: omgaan met gevoelens, communicatie en zelfzorg**
Gisteren was een dag vol emoties, reflectie en kleine overwinningen. Ik besloot dat ik wilde wandelen met de begeleiding zonder te praten, omdat ik nog steeds langzaam uit een nieuwe ‘shutdown’ aan het komen ben. De begeleiding reageerde begripvol en liet weten dat dat prima was. Soms is het gewoon belangrijk om even stil te zijn en de rust te nemen die je nodig hebt.
Kort daarna stuurde ik een bericht om te vragen of het normaal is voor neurotypische mensen om geen aandacht te besteden aan iemand die duidelijk aangeeft dat het niet goed gaat. Het voelde alsof ik er alleen voor stond, alsof mijn signalen niet werden opgemerkt. De begeleiding vroeg of ik het fijn vond dat ze langs zou komen, en dat was inderdaad het geval. Het is fijn om te weten dat er iemand is die er voor me kan zijn.
In ons gesprek kwam naar voren dat ik hoog in mijn signaleringsfase zit. Ik vroeg wat ze zou doen of vragen als ze mijn rapportage van dinsdag zou lezen en weet dat ik er niet goed bij zat. Ze zou vragen waar ik zit in mijn signaleringsplan, of gewoon vragen hoe het gaat. Ik liet weten dat dat een goede aanpak is, in tegenstelling van de aanpak op het werk. Na de rapportage van dinsdag en het voorval van maandag had ik op mijn werk verwacht dat iemand zou vragen hoe het ging of aandacht zou geven aan mijn mentale toestand. Maar dat gebeurde niet, terwijl ik dat wel had gehoopt. Ik had de deur van de spoelkeuken dicht gedaan – een afgesproken teken dat ik overprikkeld was – maar ik voelde me de hele dag genegeerd. Aan het eind van de dag kreeg ik wel een compliment, maar ik voelde me niet gezien. Het leek alsof men bewust rust wilde laten, maar dat is niet gerapporteerd, dus ik blijf gissen waarom het zo liep.
Daarnaast was de huishoudelijke medewerkster ziek, waardoor ik zelf moest poetsen. Dat alles maakte dat ik een vervelende dag had, vol gevoelens van eenzaamheid en onzichtbaarheid. De begeleiding bevestigde dat gevoel en kwam met een goed idee: we zouden samen een mail sturen naar mijn werk om mijn ervaring te delen. Ook zouden ze het werk voor komende donderdag afmelden, zodat ik niet hoefde te werken vlak voor het foodtruckevenement en mijn vakantie. Het voorstel was om in de mail ook te vermelden wat ik wel prettig had gevonden dat ze zouden doen. Daarna zou de begeleiding het werk mailen om de afmelding te regelen.
We bespraken ook de komende week: was dat te druk? Ik heb mijn planning gedeeld, en we besloten dat het voorlopig goed genoeg is. Hetzelfde geldt voor de vraag over het wandelen met de nieuwe begeleidster straks: ik voelde dat ik dat niet aankon en dat ik voorlopig liever alleen de vaste begeleider heb. De begeleiding stelde voor om puur naar mezelf te kijken en mijn grens te respecteren. Dat is soms moeilijk, maar ik weet dat het oké is om mijn eigen tempo te volgen.
Na ons gesprek nam de begeleiding wat huishoudelijke taken over en vroeg of ik me inmiddels wat rustiger voelde. Dat was het geval, en dat voelde fijn. Daarna belde mijn moeder, die op vakantie is op de Balkan en niet altijd een goede internetverbinding heeft. Ik gaf aan bij de begeleiding dat ik morgen weer contact wil en zo sloten we onze dag af.
Al met al was het een dag van emoties, reflectie en kleine stappen vooruit. Het leren omgaan met mijn gevoelens en het communiceren over wat ik nodig heb, blijft een uitdaging. Maar ik merk dat ik door mijn begeleiding en mijn eigen inzicht steeds beter leer te luisteren naar mezelf. En dat is een waardevolle stap op mijn weg naar herstel en zelfzorg.
