De Nacht van de Opnames 

In mijn vorige blog vertelde ik al hoe ik, naast mijn werk als ervaringsdeskundige, ook filmpjes en content maak voor AutiPauwer. Dit keer neem ik jullie mee achter de schermen van iets bijzonders, of beter gezegd: iets huiveringwekkends. Ons Halloweenfilmpje. En geloof me, dat was een ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Maar laten we bij het begin beginnen. 

Het begon allemaal op een doodgewone woensdag. Tenminste… dat dachten we.

Eerst gingen we naar de locatie waar ik aankomende maand mijn presentatie geef over ADHD & autisme om een technische run te doen, waarbij we alles gingen nalopen of het werkte deed technisch gezien en ook meteen weer konden oefenen met bv de onderdelen die nogal wat timing vroegen.

Daarna gingen we weer naar de Doenrade. Met drie overvolle tassen kwam ik aan bij de Doenrade. Drie tassen, ja, alsof ik op vakantie ging naar de onderwereld. Ursula stond al te wachten, haar armen vol mysterieuze dozen en zakken. “Ben je er klaar voor?” vroeg ze met een glimlach. Ursula knikte, al voelde het meer alsof de nacht op ons zat te wachten dan andersom. 

Nadat we daar nog wat dingen hadden gedaan en doorlopen en hadden geluncht, was het tijd om het filmpje te maken.

 De lucht hing zwaar en stil, alsof ze haar adem inhield. Nog geen maan  of sterren te zien, alleen schemering. De perfecte vooravond voor een Halloweenfilmpje.

Ursula en ik hadden alles voorbereid: het script, de mascottes, de kostuums, de attributen, zelfs de nep-spinrag rook al een beetje naar avontuur (of was het gewoon stof?). Thuis had ik de verhaallijn tot in detail uitgewerkt, met een beetje hulp van ChatGPT, want eerlijk is eerlijk: een vleugje digitale magie kan soms wonderen doen.

Eerst deden we nog wat technische checks: lampen, microfoons, camera’s. Alles werkte perfect, tot het donker werd. Zodra de zon achter de heuvels verdween, leek het alsof de Doenrade langzaam veranderde. De gangen werden langer, de schaduwen dieper, We raapte onze moed bij elkaar en begonnen met de opnamen voor het eerste fragment, plots klonk er ergens een zacht geritsel dat niet van ons kwam.

“Zal wel de wind zijn,” zei ik.

Maar er was geen wind.

We gingen verder met de tweede opname. Een simpele scène, dachten we. Maar de camera weigerde scherp te stellen, alsof hij iets zag dat wij niet konden zien. Plots flitste er iets achter ons langs, een schaduw, vaag maar onmiskenbaar.

“Vast een reflectie,” lachte ik, al voelde ik het kippenvel langzaam over mijn armen kruipen.

Het derde fragment verliep beter, totdat Ollie plotseling omviel. Niemand had hem aangeraakt. Ik keek Ursula met grote ogen aan. “Dat deed jij, toch?”

Verward schudde ik mijn hoofd. Ollie lag roerloos op de grond, zijn lege ogen op ons gericht, alsof hij wist wat we deden. Toch gingen we door. Zo zijn we nu eenmaal: professioneel, zelfs als de spoken meespelen.

Tegen de tijd dat we het laatste fragment opnamen, was het buiten pikzwart. Alleen de oude lantaarn aan de muur gaf nog een zwak, flakkerend licht. “Laatste take,” zei ik zacht.

Precies op dat moment klonk er een harde bons in de gang. We verstijfden. Er was toch niemand meer in het gebouw?

“Waarschijnlijk viel er iets om,” fluisterde ik, maar toen we gingen kijken, stond alles precies zoals we het hadden achtergelaten. De stilte was zo dik dat het bijna leek alsof de muren ademden.

We besloten te stoppen voor die avond. Toen ik thuis naar binnen liep, hoorde ik achter me iemand zacht fluisteren. Razendsnel draaide ik me om. Leegte. Alleen de echo van mijn eigen ademhaling.

Thuis begon ik aan de montage. CapCut open, kop thee erbij, die ik halverwege vergat op te drinken, en de beelden inladen. Alles leek prima, tot ik de eerste opname afspeelde.

Weer die schaduw. Alleen dit keer bewoog hij dichter naar de camera toe.

Bij het tweede fragment hoorde ik iets nieuws: een stem, nauwelijks hoorbaar.

“Laat het… niet… los…”

Ik zette het geluid zachter, dacht eerst dat er iets mis was met de opname, maar nee — het zat erin. Niet als een fout, meer als een echo.

Misschien een glitch. Misschien iets anders.

Ik besloot het niet verder te onderzoeken. Sommige dingen moet je gewoon laten rusten.

Na uren knippen, plakken en het vreemde gefluister dat soms door mijn speakers schemerde (ja, echt), was het filmpje eindelijk af en zette ik het online. Binnen een dag ging het als een malle. 

Misschien omdat het gewoon een goed filmpje was.

Of misschien… omdat er iets in zat dat mensen voelden, maar niet konden zien.

Wil jij het zelf ontdekken?

Durf jij te kijken wat wij die nacht hebben vastgelegd?

Dan nodig ik je uit om naar het YouTube-kanaal van AutiPauwer te gaan.

En een kleine tip: zet het geluid niet te hard… voor het geval je ook iets hoort fluisteren.

Tot de volgende keer, als de lichten weer doven, en de wind opnieuw je naam lijkt te zeggen.